اثر تجویز تاموکسیفن در دوره بارداری بر ساختار بافتی لوله های منی ساز موش های نر بالغ

مقدمه: تاموکسیفن یک داروی غیراستروئیدی است که به طور عمده در درمان سرطان پستان و همچنین برای تحریک تخمک گذاری و درمان نازایی مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به اتصال تاموکسیفن به رسپتورهای استروژن و امکان نقش استروژن ها در اسپرماتوژنز، هدف از برسی حاضر، مطالعه اسپرماتوژنز و بررسی هیستولوژیک مجاری منی ساز در موش های بالغی است که مادران آنها طی دوره حاملگی تاموکسیفن دریافت کرده است. روش بررسی: در این بررسی 30 سر موش ماده و 15سر موش نر از نژاد nmri، برای عمل جفت گیری انتخاب شدند. از روز 13 حاملگی، به مدت هفت روز، موش های گروه تجربی، داروی تاموکسیفن را با دوز mg/kg 5 به صورت داخل صفاقی دریافت کردند و به موش های گروه کنترل نرمال سالین تجویز گردید. بعد از زایمان موش های مورد مطالعه، نوزادان نر را جدا کرده و تحت مراقبت در شرایط استاندارد قرارگرفتند. پس از رسیدن به سن بلوغ(8-6 هفتگی) موش های بالغ با روش جابجائی گردنی کشته شدند و برای بررسی اسپرماتوژنز، بیضه ها را از شکم خارج کرده و پس از طی مراحل روتین بافتی، با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج: مطالعات هیستولوژِیک نشان داد که تعداد سلول های اسپرماتوژنیک و سرتولی در لوله های منی ساز در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری داشتند ولی تفاوتی در تعداد سلول های لایدیگ در دو گروه مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که، تجویز تاموکسیفن طی دوره تکاملی، می تواند باعث تغییرات هیستولوژیک در لوله های منی ساز گردد و در نتیجه منجر به ناباروری در موش نر گردد.